Ptaki

Ara zielona

Występowanie i środowisko życia:

Występują w Ameryce Południowej oraz Środkowej. Zamieszkują suche i górskie tereny (do 2000m n.p.m.) porośnięte lasem tropikalnym, galeriowym oraz iglasto-dębowym.

Wygląd:

Upierzenie koloru zielonego. Na głowie występuje czerwona łata i biały obszar z wąskimi czarnymi liniami. Posiadają duży, silny szaro-czarny dziób.

Warto wiedzieć:

Często żerują na plantacjach kukurydzy lub w sadach, przez co bywają uważane za szkodniki.

Kajuga

Występowanie i środowisko życia:

Wyhodowane w USA w 1875 roku w okolicach jeziora Cayuga w stanie Nowy Jork.

Wygląd:

Ciało pokryte czarnymi piórami o bardzo silnym połysku. Rasa występująca wyłącznie w jednej odmianie barwnej. Ptaki wyróżniające się czarnym ubarwieniem dzioba, oczu oraz nóg.

Warto wiedzieć:

Znoszą rocznie 80-100 jaj. Kaczki zaskakujące kolorem swoich jaj- od czarnego, przez jasnoszare do niebieskiego. Z natury ciche i pokorne. Nie latają.

Kitta czerwonodzioba

Występowanie i środowisko życia:

Zamieszkują Himalaje, Azję Wschodnią i Południowo-Wschodnią. Występują w wilgotnych lasach górskich oaz wiecznie zielonych lasach monsunowych. Spotykane w małych stadach.

Wygląd:

Długość ciała wraz z ogonem waha się w przedziale 53-68cm, sylwetka smukła. Dziób oraz nogi barwy pomarańczowej do czerwonej. Wierzch ciała pokryty jasnoniebieskim upierzeniem, natomiast szyja i pierś są czarne. Spód ciała białawy.

Warto wiedzieć:

Kitta zakłada gniazda na drzewach lub w krzewach, gdzie samica składa 3-5 jaj w płytkim gnieździe. Ptaki te posiadają najdłuższe ogony z rodziny krukowatych. Żyją ok 15 lat.

Łabędź czarny

Występowanie i środowisko życia:

Ptaki te występują w Australii, Nowej Zelandii i Tasmanii. W środowisku naturalnym żyją nad jeziorem, rzeką lub na moczarach. Zasiedlają zbiorniki zarówno słodko jak i słono wodne.

Wygląd:

Dorosły osobnik mierzy ok 110-140 cm natomiast ciężar waha się w granicach 4-7kg. Upierzenie czarno-grafitowe, lotki barwy białej. Końce piór na  skrzydłach tworzą charakterystyczne loczki.

Warto wiedzieć:

Rozpiętość skrzydeł może wynosić nawet 2m. Komunikacja między osobnikami odbywa się za pomocą sygnałów dźwiękowych oraz kontaktu wzrokowego. Ptaki te łączą się w pary na całe życie.

Orłan

Występowanie i środowisko życia:

Występują na połnocnopacyficznym wybrzeżu Azji. Tereny lęgowe obejmują wybrzeża Morza Beringa oraz Morza Ochockiego, natomiast zimują na Półwyspie koreańskim oraz w Japonii.

Wygląd:

długość ciała orłana zwanego również bielikami olbrzymimi wynos 85-100 cm, natomiast rozpiętość skrzydeł do 2,5m. Samice są cięższe niż samce- masa ich ciała waha się 6,8-9kg natomiast samiec nie przekracza 6kg. Dziób oraz nogi są bardzo masywne i żółte

Warto wiedzieć:

Ptaki sa monogamiczne. Budują gniazdo o średnicy 2,5m w którym samica składa 1-3 jaj (najczęściej 2). Gatunek narażony na wyginięcie. Populacja szacowana na ok 5 tys. osobników i cały czas maleje. Żyją ok 17 lat.

Papuga Patagońska

Występowanie i środowisko życia:

Zamieszkują Amerykę Południową. Preferują otwarte przestrzenie- występują głównie w lasach, trawiastych zaroślach oraz w okolicach ścian skalnych. Są odporne na trudne warunki klimatyczne.

Wygląd:

Długość ciała wynosi 45-48cm. Cechują się słabym dymorfizmem płciowy. U obu płci głowa, szyja  plecy są oliwkowo-brązowe z zielonym nalotem, natomiast pióra ogonowe pokrywowe i dolne partie ciała są żółte z oliwkowym nalotem.

Warto wiedzieć:

Tworzą kolonie liczące nawet 5000 osobników. Są bardzo hałaśliwe. Mają bardzo silne i mocne dzioby, za pomocą których wygrzebują nory w szczelinach skalnych.

Perlica czubata

Występowanie i środowisko życia:

Występuje od Afryki Zachodniej na wschód przez całe pasmo zalesionych obszarów po Kenię i południową Somalię oraz na południe po Angolę, Zambię
i północno-wschodnią RPA. Perlica czubata zamieszkuje niskie lasy.

Wygląd:

Głowa i górna część szyi jaskrawo zabarwiona. Perełkowe, gęste, drobne plamki pokrywają tułów oraz krótki skierowany do dołu ogon.

Długość ciała: 50 cm, rozpiętość skrzydeł: 75–100 cm, długość ogona: 13–16 cm. Masa ciała wynosi 1-1,2 kg.

Dieta:

Perlice czubate żywią się nasionami, owocami, chrząszczami, szarańczą, termitami oraz mięczakami. W naturalnym środowisku ptaki te poszukując pożywienia, biegają z głową skierowaną ku ziemi, wydziobując z niej wszystko, co jest dla nich jadalne. Niedobór płynów uzupełniają wodą z kałuż, zalanych zagłębień skalnych oraz pni drzew.

Warto wiedzieć:

Zazwyczaj samice znoszą 3-4 żółtobrązowe lub różowe jaja, mające bardzo mocną skorupkę. Są wysiadywane przez 25-28 dni. Gdy wyklują się pisklęta, karmi je także samiec. Już po 15-20 dniach małe perlice potrafią się unieść na wysokość 2 metrów. Ptaki te są uważane za towarzyskie, gdyż poza porą lęgową przebywają w grupach, które mogą liczyć nawet 50 osobników. Kąpiąc się w wodzie, rozpościerając szeroko pióra w piasku, pozbywają się pcheł
i innych natrętnych pasożytów. Podczas upałów chronią się w cieniu.

 Stopień zagrożenia Lc

Występowanie i środowisko życia:

Zamieszkuje wilgotne lasy Ameryki Środkowej i Południowej

Wygląd:

Ptaki te posiadają na głowie kędzierzawy czubek. Samiec jest koloru czarnego z żółtą naroślą na dziobie, posiada biały brzuch i podogonie. Samica  większości jest kasztanowobrązowa z prążkowanymi skrzydłami i  ogonem, posiada delikatnie prążkowaną czarno-białą głowę. U obu płci nogi ich są szare. Dziób mocny i zakrzywiony w dół.

Warto wiedzieć:

Ptak narażony na wymarcie. Największy przedstawiciel rodziny czubaczy. Żywi się głównie owocami, nasionami, liśćmi, pąkami kwiatów, kwiatami oraz owadami. Spłoszony czubacz zazwyczaj ucieka na piechotę.

Występowanie i środowisko życia:

Żyją na terenach bagnistych, stepach i polach ryżowych. Wiosną i latem budują gniazda w Syberii, rzadziej w północno-wschodniej Mongolii.

Wygląd:

Posiadają białe upierzenie, jedynie szyja i końce skrzydeł są czarne. Na głowie występuje charakterystyczna czerwona „czapeczka”

Warto wiedzieć:

W Azji Wschodniej jest symbolem szczęścia i wierności. Podczas godów wykonują bardzo efektywne grupowe tańce. Podczas pierzenia które odbywa się  co 2-3 lata traci możliwość latania na 5-6 tygodni.

Występowanie i środowisko życia:
Ararauna to gatunek dużego ptaka występującego od Panamy do południowej Brazylii. Nizinne puszcze i lasy galeriowe to ich naturalne środowisko. Zamieszkuje lasy wzdłuż rzek i podmokłe rejony do 500 m n.p.m.
Odżywianie:
Ary są roślinożerne, lubią owoce, liście, nasiona, orzechy, młode pędy, ziarno zbóż. Zjada ok. 20 gatunków roślin, z których wiele jest dla ludzi niesmacznych lub nawet toksycznych.
Wygląd:
Dorosłe osobniki osiągają 80-95 cm długości ciała oraz 36-49 cm rozpiętości skrzydeł. Głowa ubarwiona jest na kolor zielony, kark, skrzydła , a także zewnętrzna część ogona jest  niebiesko- turkusowa. Brzuch, oraz wewnętrzna część ogona pokryte są żółtymi piórami. Jak u większości Ar, papuga posiada na części twarzowej biały płat, pokryty czarnymi piórkami. W momencie zdenerwowania, bądź podniecenia, nastrasza je. Posiada masywny dziób w kolorze czarnym, tęczówki jasno-żółte, nogi szare.
Warto wiedzieć:
Podczas lotu wydają charakterystyczny krzyk, dzięki niemu utrzymują łączność między sobą. Średni okres życia wynosi około 80 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Emu występuje wyłącznie w Australii i Tasmanii. Żyje głównie na krzaczastych stepach, unika gęsto zaludnionych miejsc, zwartych lasów oraz obszarów suchych.
Odżywianie:
Podstawą diety emu są rośliny. Przeszukują one teren w poszukiwaniu co smaczniejszych części - nasion, pędów itd. Przy okazji zjadają także owady, a nawet niewielkie kręgowce. Emu wędrują stale między żerowiskami i wodopojami.
Wygląd:
Osiąga do 2 m wysokości (1 m w kłębie) i wagę do 55 kg. Samica jest cięższa od samca o około 5 kg. Skrzydła zredukowane, ich długość to około 20 cm. Emu są przystosowane do wędrówek i biegu, ich nogi są bardzo długie i silnie umięśnione. Ubarwienie piór brązowo-szare, maskujące. Szyja długa. Skóra głowy i szyi niemal zupełnie naga, ciemnej barwy. Samce i samice nie różnią się upierzeniem, a cechą różniącą jest ich głos.
Warto wiedzieć:
Gniazdo emu znajduje się na ziemi. Te niezwykłe ptaki łączą się w pary na czas godów. Zarówno opieka nad pisklętami, jak i wysiadywanie jaj, należy do samca. Wychowanie kilku, a często kilkunastu piskląt zajmuje troskliwemu ojcu ponad pół roku. Przez cały ten czas młode podążają za nim wszędzie – w poszukiwaniu pożywienia i wody. Samica może składać jaja więcej, niż raz w roku – każdym z lęgów opiekuje się inny samiec.

Występowanie i środowisko życia:
Ptak wodny, użytkowy będący udomowioną formą gęsi gęgawy (Anser anser) i gęsi łabędzionosej (Anser cygnoides), rzadziej gęsi białoczelnej (Anser albifrons) oraz bernikli kanadyjskiej (Branta canadensis). Hodowany na całym świecie, szeroko rozpowszechniony. Wymaga dostępu do wody.
Odżywianie:
Pokarm stanowi głównie trawa ale także liście, młode pędy, zboża i różne owoce.
Wygląd:
Ze względu na różnorodne pochodzenie wygląd tych ptaków jest bardzo zmienny, upierzenie najczęściej białe lub popielatoszare aczkolwiek wyhodowano także bardziej barwne odmiany.
Warto wiedzieć:
Domestykacja nastąpiła ok. 3000 lat temu w różnych miejscach, m. in.: Rzymie, Grecji, Egipcie, Babilonii. Udomowiona forma krzyżuje się z innymi gatunkami gęsi hodowlanych, dając płodne mieszańce.

Występowanie i środowisko życia:
Gęś łabędzionosa nazywana również garbonosą to gatunek dużego ptaka wodnego występującego naturalnie w Mongolii, wschodniej Rosji i w północnych Chinach. Zimuje głównie na południu i wschodzie Chin, gdzie też została udomowiona ok. X w. p.n.e. dając początek chińskiej (azjatyckiej) gęsi domowej. Naturalne środowisko to stepy i górskie doliny. Gniazduje w pobliżu terenów wilgotnych.
Odżywianie:
Gęś jest roślinożerna, lubi trawy, turzyce, a także koniczynę i liście mniszka lekarskiego.
Wygląd:
Dorosłe osobniki dorastają do 85-95 cm długości ciała i 150 cm rozpiętości skrzydeł. Waga nie przekracza 4 kg. Upierzenie z wierzchu brązowo-szaro-gliniaste, od spodu biało-gliniaste. Szyja dosyć długa o biało-gliniastych bokach i kasztanowo-brązowym wierzchu. Kuper biały. Dziób stosunkowo długi, całkowicie czarny z niebieskim połyskiem. Forma udomowiona ma charakterystyczną narośl-guz na czole u nasady dzioba podobnie jak u łabędzia - stąd nazwa gatunku. Nogi pomarańczowe.
Warto wiedzieć:
Gęś łabędzionosa w naturze zmniejsza swoją liczebność ze względu na przekształcanie środowiska naturalnego oraz polowania i wybieranie jaj przez co jest narażona na wyginięcie. Żyją do 25 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Ptak ten zamieszkuje kontynent afrykański. Spotkamy go na południe od Sahary, wszędzie z wyjątkiem bardzo suchych, gorących terenów oraz ostępów kongijskich lasów równikowych.
Odżywianie:
Żywią się głównie pokarmem roślinnym lecz dietę urozmaicają także białkiem zwierzęcym. Podstawę ich diety stanowią nasiona, kwiaty oraz pędy roślin. Często jednak jedzą także drobne bezkręgowce, zdarza się że polują nawet na jaszczurki.
Wygląd:
Dorastają do 1m wysokości i najczęściej ważą około 3,5 kg. Zarówno samce jak i samice na głowie mają złotą 'koronę' z piór, policzki są białe z czerwonymi znaczeniami a tęczówki zawsze jasne. Upierzenie waha się od szarego do szaroczarnego jednak szyja jest zawsze jaśniejsza niż grzbiet. Nogi i dziób są czarne.
Warto wiedzieć:
Koronniki szare tworzą związki monogamiczne (są wierne jednemu parterowi). W okresie godowym wykonują widowiskowy taniec, w którym udział bierze zarówno samiec jak i samica. Samice składają do 3 jaj w gnieździe położonym blisko wody. Odchowanie potomstwa trwa około roku i udział w nim biorą oboje rodziców. Koronnik szary został wybrany symbolem Ugandy i znajduje się w centralnym punkcie flagi państwowej oraz na jego herbie. Podczas panowania brytyjskiego był umieszczany na wojskowych odznakach, które nosili żołnierze ugandyjscy.

Występowanie i środowisko życia:
Bocian biały występuje na Półwyspie Iberyjskim i w północnej Afryce, wyspowo we Francji oraz w sposób ciągły w środkowej i wschodniej Europie. W Polsce żyje 25% światowej populacji. Podgatunek azjatycki (C.c.asiatica) występuje w zachodniej części Azji. Trasy migracji rozciągają zasięg tego gatunku na wiele rejonów Afryki i Indii. Bociany białe występują głównie na nizinach i terenach podgórskich, preferują krajobraz rolniczy, najliczniejsze są w pobliżu terenów podmokłych i dolin rzecznych. Bocian biały osiedla się w pobliżu siedzib ludzkich.
Odżywianie:
Bociany białe żywią się wyłącznie pokarmem zwierzęcym. Ich dietę stanowią głównie owady (chrząszcze, koniki polne, świerszcze), dżdżownice, gady, płazy a także małe ssaki, ryby i pisklęta ptaków.
Wygląd:
Długość ciała około 100-115cm. Upierzenie głównie białe z czarnymi lotkami, nogi i dziób pomarańczowe u młodych ptaków i czerwone u osobników dorosłych.
Warto wiedzieć:
Bociany budują jedne z największych gniazd mogących osiągać do 2 m wysokości i 1,5 m średnicy, może ono ważyć nawet do 250 kg. Czasem gniazduje kolonijnie, natomiast rzadko z dala od osad ludzkich. Z zimowiska powracają ptaki w ostatnich dniach marca lub w kwietniu. Tuż po przylocie poprawiają swoje stare gniazda lub przystępują do budowy nowych. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 3-5 lat i wówczas po raz pierwszy przystępują do lęgu. W gnieździe znajduje się najczęściej od 3 do 6 jaj, które są wysiadywane na zmianę przez obydwa ptaki. Bociany spędzają w naszym kraju około 5 miesięcy, po czym już od połowy sierpnia odlatują na zimowiska w Afryce. Jako pierwsze odlatują ptaki które w danym roku nie odbywały lęgu oraz młode.

Występowanie i środowisko życia:
Nandu szare zamieszkują obszary trawiaste i półpustynne zakrzewienia, występuje od środkowej Argentyny po północną Brazylię.
Odżywianie:
Nandu są wszystkożerne. Większą część pożywienia stanowią rośliny włącznie z liśćmi, nasionami, korzeniami i owocami. Pokarm jest uzupełniany owadami (szczególnie prostoskrzydłe), a także jaszczurkami, żabami, małymi ptakami i wężami.
Wygląd:
Długość ciała 127-140 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 150 cm, masa ciała ok. 20-25 kg. Upierzenie szarobrunatne, wierzch głowy, kark i grzbiet czarny, brzuch brudnobiały. Samce są nieco większe od samic. Małe skrzydła pomagają mu podczas nagłej zmiany kierunku biegu.
Warto wiedzieć:
Nandu są towarzyskie i żyją w grupach liczących 10-20 osobników. Potrafią szybko biegać osiągając prędkość nawet 50 km/h a podczas ucieczki bez żadnego problemu mogą sforsować wodę, gdyż są znakomitymi pływakami. W okresie godowym samce wydają huczące odgłosy, którymi wabią samice, po czym odbywają widowiskowe toki. Nandu są poligamiczne i w okresie rozrodu samiec zakłada harem złożony nawet z 12 samic. Wszystkie składają jaja do jednego gniazda, które buduje samiec, wygrzebując w ziemi dołek. Jaja, nawet do 60 szt., wysiaduje samiec, który następnie samodzielnie opiekuje się pisklętami.

Występowanie i środowisko życia:
Orlik jest przedstawicielem dużego ptaka wędrownego zamieszkującego wschodnią (do zachodniej Białorusi) i południową (na południe od Grecji) Europę, Azję Mniejszą, Kaukaz i subkontynent indyjski. W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy, głównie na wschodzie i północy. Odlatuje na zimę do Afryki. Głównie żyje w starych, rozległych lasach w pobliżu pól uprawnych.
Odżywianie:
Orlik krzykliwy jest drapieżnikiem polującym na małe ssaki, ptaki, płazy i gady.
Wygląd:
Dorosłe osobniki dorastają do 61–66 cm długości ciała, 177 cm rozpiętości skrzydeł oraz 1,6 kg masy ciała. Nie ma dymorfizmu płciowego. Obie płcie są jednolicie ciemnobrązowe, matowe z szarym odcieniem. Na jasnobrązowych pokrywach skrzydłowych zaznaczają się kontrastujące lotki, w tym kolorze są też sterówki. Wyraźne rozjaśnienia widać u nasady lotek dłoni i na pokrywach nadogonowych. Niektóre pióra na potylicy, spodzie ciała, głowie tworzą jaśniejsze pióra. Dziób ciemny, palce żółte. Ma dość krótki ogon.
Warto wiedzieć:
W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą. Polska Czerwona Księga określa go jako gatunek wymagający szczególnej uwagi.
Dorosły samiec, znaleziony na terenie Słowińskiego Parku Narodowego z bardzo skomplikowanym złamaniem skrzydła.
Przyczyna złamania nie jest znana. Istnieje podejrzenie kolizji z liniami wysokiego napięcia, bo choć nie było ich bezpośrednio w pobliżu to ptak po urazie mógł pokonać sporą odległość pieszo. Skrzydła nie dało się złożyć w sposób umożliwiający normalne latanie, zwłaszcza że obumarła część tkanki w końcówce skrzydła.
Ptak po zagojeniu kontuzji nie może wyprostować całkowicie skrzydła oraz wyrastają mu nieprawidłowo wykształcone lotki pierwszorzędowe, co uniemożliwia mu sprawny lot. Skazany na dożywotnią opiekę.
Stały rehabilitant.

Występowanie i środowisko życia:
Paw to gatunek dużego ptaka występującego na wyspach Indonezji, Wietnamu i Birmy. Jego naturalnym środowiskiem są gęste lasy oraz nadrzeczne zarośla.
Odżywianie:
Wszystkożerny, zjada zarówno nasiona jak i zwierzęta, zarówno bezkręgowce jak i drobne kręgowce, w tym jadowite węże.
Wygląd:
Dorosłe samce osiągają długość 230–250 cm (z trenem), samica - 80–90 cm. Piersi i szyja samca są barwy zielonej ze złotym połyskiem, na głowie widoczny jest czub w kształcie kłosa. Pokrywy skrzydeł są turkusowo-niebieskie z metalicznym połyskiem, grzbiet zielony z brązowym połyskiem. Samiec posiada tren składający się z ok. 200 piór. Samica podobnie ubarwiona, ale nie ma trenu.
Warto wiedzieć:
Gatunek zagrożony wyginięciem.

Występowanie i środowisko życia:
Puchacz zwyczajny to jeden z największych przedstawicieli sów na świecie, zamieszkujący niemalże całą Europę oraz północna Afrykę. Na nizinach zasiedla stare, zwarte, rozległe lasy w pobliżu bagien, torfowisk, rzek i jezior lub innych otwartych przestrzeni zapewniających pokarm przez cały rok. Występuje również w górach, gdzie wybiera skaliste wąwozy i urwiska, również kamieniołomy.
Odżywianie:
Puchacz jest drapieżnikiem polującym na średniej wielkości ptaki i ssaki oraz czasem na owady.
Wygląd:
Dorosłe osobniki mają 60–78 cm długości od dzioba do ogona, 155–180 cm rozpiętości skrzydeł oraz do 4,2 kg masy samica i 2,8 kg samiec. Obie płci są ubarwione jednakowo, ale samice są znacznie większe. Sylwetka masywna, z dużą okrągłą głową, szerokimi zaokrąglonymi skrzydłami i krótkim ogonem. Na okrągłej głowie charakterystyczne "uszy" z piór o długości 8-10 cm, zwykle położone poziomo, a stawiane gdy ptak jest zaniepokojony lub nawoływany. Nogi i stopy mocne i opierzone.
Warto wiedzieć:
Samiec odzywa się najintensywniej w porach wieczornych lub o zmroku bardzo donośnym ponurym pohukiwaniem "pu-hu" lub "PHUoo". Aktywny o zmierzchu i świcie oraz w nocy. Puchacz jest w stanie obrócić głowę o 270 stopni. Żyje do 60 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Puchacz syberyjski jest największą sową świata zamieszkujący północny skraj tajgi oraz Ural.
Odżywianie:
Puchacz jest drapieżnikiem polującym na małe ssaki oraz średnie ptaki.
Wygląd:
Dorosłe osobniki mają do 4,8 kg masy ciała. Obie płci są ubarwione jednakowo, ale samice są znacznie większe. Sylwetka masywna, z dużą okrągłą głową, szerokimi zaokrąglonymi skrzydłami i krótkim ogonem. Na okrągłej głowie charakterystyczne "uszy" z piór o długości 8-10 cm, zwykle położone poziomo, a stawiane gdy ptak jest zaniepokojony lub nawoływany. Nogi i stopy mocne i opierzone. Puchacz syberyjski jest dużo jaśniejszy od puchacza zwyczajnego.
Warto wiedzieć:
Samiec odzywa się najintensywniej w porach wieczornych lub o zmroku bardzo donośnym ponurym pohukiwaniem "pu-hu" lub "PHUoo". Aktywny o zmierzchu i świcie oraz w nocy. Puchacz jest w stanie obrócić głowę o 270 stopni. Są przypadki ataków puchacza na koty i psy. Żyje do 60 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Puchacz wirgiński jest przedstawicielem sów zamieszkujący Amerykę Północną, Środkową i Południową. Teren lęgowy sięga od północnej granicy lasu na Alasce i w Kanadzie, przez Stany Zjednoczone, Meksyk, kraje Ameryki Środkowej. W Ameryce Południowej występuje w Wenezueli, Kolumbii, Peru, Boliwii, Brazylii, Paragwaju i Argentynie. Występuje we wszystkich typach lasów, przebywa w zwartych drzewostanach, zagajnikach, małych laskach, dużych parkach miejskich.
Odżywianie:
Puchacz jest drapieżnikiem polującym na małe ssaki, średnie ptaki oraz czasami na gady, płazy i duże owady. Żeruje w nocy.
Wygląd:
Dorosłe osobniki dorastają do 46 – 63 cm długości ciała, 91 – 152 cm rozpiętości skrzydeł oraz 0,9 – 1,8 kg masy ciała. Największa sowa na kontynentach amerykańskich. Upierzenie w zależności od podgatunku występuje w różnych kolorach, od brązowego do jasnoszarego z licznymi ciemnymi plamami i kreskami. Głowa o dużych oczach, czarno obrzeżonych bokach twarzy i dwóch „uszach” z piór.
Warto wiedzieć:
Łączą się w pary na całe życie. Najczęstszym odgłosem jest wydawany od 3 do 8 razy dźwięk „uhu”. Żyje do 38 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Puszczyk uralski zamieszkuje pas tajgi od Półwyspu Skandynawskiego po północny Pacyfik. Południowa granica zasięgu przebiega przez lasy Mazur. W Polsce występuje nielicznie (ok. 450 - 700 par) w górach południowo-wschodniej części kraju, w Karpatach i przedgórzu, na Roztoczu, Zamojszczyźnie i Kielecczyźnie. Ich naturalne środowisko to tajga, na niżu starodrzewy liściaste i rzadziej mieszane o słabo rozwiniętym podszycie, najczęściej w pobliżu wody lub bagien. W górach zajmuje lasy bukowe o bogatej strukturze.
Odżywianie:
Puszczyk jest drapieżnikiem jego pożywieniem są małe ssaki, pisklęta innych ptaków.
Wygląd:
Dorosłe osobniki osiągają 50-62 cm długości, 125-135 cm rozpiętości skrzydeł oraz do 1,3 kg wagi ciała. W upierzeniu brak dymorfizmu płciowego, lecz samice są znacznie większe od samców. Ma długi, silnie prążkowany ogon z pięcioma szerokimi, ciemnymi pręgami. Ubarwienie ogólnie szaro-białe z czarnymi i białymi plamkami oraz czarnym kreskowaniem na spodzie, gdzie nie ma poprzecznych prążków.
Warto wiedzieć:
Aktywny zarówno w nocy, jak i w dzień. Mało płochliwy. Objęty ochroną gatunkową ścisłą. Żyje 20 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Strusie występują w Afryce, można je spotkać na terenach południowej Sahary w Sudanie, Etiopii, Somalii, Kenii, Tanzanii, Maroku oraz w Afryce Południowej. Zamieszkują płaskie, otwarte oraz suche półpustynie i sawanny.
Odżywianie:
Ptaki te są głównie roślinożerne, jednak nie gardzą także pokarmem pochodzenia zwierzęcego.
Wygląd:
Największy i najcięższy ptak żyjący obecnie, dorasta do 274 cm wysokości i 156 kg wagi. Strusie afrykańskie mają długie nogi i silnie umięśnione uda. Głowa i 2/3 długiej szyi są prawie nie opierzone, barwa skóry głowy, szyi i nóg jest różna u poszczególnych podgatunków. Samce na tułowiu mają czarne pióra, natomiast skrzydła są pokryte długimi białymi piórami.
Warto wiedzieć:
Strusie mają doskonały wzrok, widzą dobrze na odległość do 5km. Zwykle w stadach po 5–6 osobników (jeden samiec z haremem), w towarzystwie innych zwierząt. Rzadko stada do 50 sztuk. Są to największe i najszybsze nielotne ptaki lądowe. Na dłuższych dystansach biegają z prędkością 50 km/h, a w sprincie nawet 70 km/h. Mogą żyć do 75 lat. Wbrew popularnemu przekonaniu struś nie chowa głowy w piasek. Stereotyp ten powstał gdyż strusie mają zwyczaj w razie zagrożenia schylać głowę nisko ku ziemi.