Zwierzęta na Wyspach

Eland

Występowanie i środowisko życia:

Zamieszkuje sawanny, półpustynie, równiny górzystych terenów oraz skraje wilgotnych lasów południowej Afryki. Można je spotkać w pasie od Angoli, Demokratycznej republiki Konga aż do RPA, Botswany i Namibii. Unikają terenów podmokłych i gęstych zalesień.

Wygląd:

Największe i najcięższe współczesne antylopy na świecie. Dorosły samiec może osiągnąć wagę do 1000kg oraz 180 cm wysokości w kłębie. Sierść najczęściej w kolorze szaro-brązowym lub czerwono-brązowym. Samce posiadają przeważnie ciemniejsze futro od samic.

Warto wiedzieć:

Najbardziej aktywne o poranku i późnym popołudniem. Prowadzą nomadyczny tryb życia. Osiągają prędkość do 70km/h.

Oryks szablorogi

Występowanie i środowisko życia:

Gatunek niegdyś zamieszkujący całą Afrykę. Obecnie został uznany za gatunek wymarły w stanie dzikim, choć- jak zastrzega IUCN- istnieją doniesienia o kilku osobnikach żyjących w Republice Nigru i w Czadzie.

Wygląd:

Osobniki osiągają ok 1,2m wysokości w kłębie i masę ok 200kg. Posiadają bardzo długie szablasto wygięte rogi.

Warto wiedzieć:

Potrafią wędrować do wody nawet 80km. Przypuszcza się że były uznawane za mityczne jednorożce- obserwując zwierzę z boku można ulec złudzeniu, że posiada jeden róg zamiast dwóch.

Wyjec czarny

Występowanie i środowisko życia:

Zamieszkują tropikalne lasy centralnej części Ameryki Południowej. Prowadzą nadrzewny tryb życia i większość czasu przebywają w kronach drzew.

Wygląd:

U wyjców występuje duży dymorfizm płciowy. Samce są większe od samic i dorastają nawet do 65cm i 9,5kg wagi. Samice najczęściej nie przekraczają 50 cm i 6,5kg masy ciała. Samce są czarne natomiast samice i młode osobniki są żółtawe, brązowe lub oliwkowe.

Warto wiedzieć:

Prowadzą dzienny tryb życia- najbardziej aktywne są o świcie i zmierzchu. Żyją w stadach do 30 osobników. Ciąża trwa 180-194 dni. Rodzi się zawsze jedno młode.

Występowanie i środowisko życia:
Emu występuje wyłącznie w Australii i Tasmanii. Żyje głównie na krzaczastych stepach, unika gęsto zaludnionych miejsc, zwartych lasów oraz obszarów suchych.
Odżywianie:
Podstawą diety emu są rośliny. Przeszukują one teren w poszukiwaniu co smaczniejszych części - nasion, pędów itd. Przy okazji zjadają także owady, a nawet niewielkie kręgowce. Emu wędrują stale między żerowiskami i wodopojami.
Wygląd:
Osiąga do 2 m wysokości (1 m w kłębie) i wagę do 55 kg. Samica jest cięższa od samca o około 5 kg. Skrzydła zredukowane, ich długość to około 20 cm. Emu są przystosowane do wędrówek i biegu, ich nogi są bardzo długie i silnie umięśnione. Ubarwienie piór brązowo-szare, maskujące. Szyja długa. Skóra głowy i szyi niemal zupełnie naga, ciemnej barwy. Samce i samice nie różnią się upierzeniem, a cechą różniącą jest ich głos.
Warto wiedzieć:
Gniazdo emu znajduje się na ziemi. Te niezwykłe ptaki łączą się w pary na czas godów. Zarówno opieka nad pisklętami, jak i wysiadywanie jaj, należy do samca. Wychowanie kilku, a często kilkunastu piskląt zajmuje troskliwemu ojcu ponad pół roku. Przez cały ten czas młode podążają za nim wszędzie – w poszukiwaniu pożywienia i wody. Samica może składać jaja więcej, niż raz w roku – każdym z lęgów opiekuje się inny samiec.

Występowanie i środowisko życia:
Żyje w wilgotnych lasach Wietnamu i Laosu.
Odżywianie:
Pokarm gibonów jest głównie roślinny. Zwierzęta te żywią się roślinami, liśćmi, owocami, nie gardzą jednak także drobnymi ptakami i ich jajami.
Wygląd:
Dorasta do 60 cm długości i ok. 12 kg masy ciała. U samców sierść jest czarna lub ciemnobrązowa, twarz czarna, białe bokobrody, ręce i stopy czarne. Samice są kremowe z ciemniejszym futrem na głowie. Młode osobniki niezależnie od płci rodzą się pokryte jasnym futrem. U gibonów kończyny są bardzo długie, tylne najdłuższe spośród małp, kończyny przednie w postawie stojącej sięgają aż do ziemi. Brak ogona, w uzębieniu charakterystyczne duże kły.
Warto wiedzieć:
Spośród człekokształtnych najlepiej przystosowane do nadrzewnego trybu życia, przemieszczając się w koronach drzew stosują ruchy brachiacyjne (brachiacja), polegające na przekładaniu kończyn przednich, utrzymujących ciało w pozycji wiszącej. Niezwykle silne i zwinne, potrafią wykonywać długie, dochodzące do 9 m, skoki z gałęzi na gałąź. Gibony czarne żyją w małych grupach rodzinnych, dożywają 25 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Gatunek ten jest pospolity na jałowych terenach trawiastych centralnej części Australii.
Odżywianie:
Kangury rude są wyłącznie roślinożerne, pokarm ich stanowią trawy i rośliny zielne. W okresach chłodu żerują głównie w dzień, natomiast w czasie upałów wyłącznie w nocy i o świcie.
Wygląd:
Kangur rudy jest największym z obecnie żyjących torbaczy. Długość jego ciała wynosi od 75 cm do 140 cm, długość ogona 65 -100 cm, waga waha się w granicach 20 -85 kg. Samce są wyraźnie większe od samic i o połowę cięższe. Kończyny przednie tego torbacza są niewielkie, natomiast tylne silne i dobrze rozwinięte, o dużych stopach. Głowa ma wydłużony kształt, podobnie jak duże uszy. Futro jest barwy rdzawoczerwonej u samców, a niebieskawoszarej u samic, bledsze na spodzie ciała, kończynach i ogonie.
Warto wiedzieć:
Kangur rudy żyje na terenach otwartych, łącząc się w stada liczące nieraz kilkaset osobników i dowodzone przez samca. Jest zwierzęciem spokojnym i zarazem bardzo ostrożnym. Zaniepokojony rzuca się do ucieczki osiągając w biegu prędkość nawet 70 km/h. W czasie biegu i skoków ogon służy mu do utrzymania równowagi i działa jak ster. W zagrożeniu bezpośrednim staje do walki i potrafi zadawać głębokie rany pazurami przednich kończyn, a szczególnie wielkim pazurem czwartego palca kończyn tylnych. Żyje około 20 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Ptak ten zamieszkuje kontynent afrykański. Spotkamy go na południe od Sahary, wszędzie z wyjątkiem bardzo suchych, gorących terenów oraz ostępów kongijskich lasów równikowych.
Odżywianie:
Żywią się głównie pokarmem roślinnym lecz dietę urozmaicają także białkiem zwierzęcym. Podstawę ich diety stanowią nasiona, kwiaty oraz pędy roślin. Często jednak jedzą także drobne bezkręgowce, zdarza się że polują nawet na jaszczurki.
Wygląd:
Dorastają do 1m wysokości i najczęściej ważą około 3,5 kg. Zarówno samce jak i samice na głowie mają złotą 'koronę' z piór, policzki są białe z czerwonymi znaczeniami a tęczówki zawsze jasne. Upierzenie waha się od szarego do szaroczarnego jednak szyja jest zawsze jaśniejsza niż grzbiet. Nogi i dziób są czarne.
Warto wiedzieć:
Koronniki szare tworzą związki monogamiczne (są wierne jednemu parterowi). W okresie godowym wykonują widowiskowy taniec, w którym udział bierze zarówno samiec jak i samica. Samice składają do 3 jaj w gnieździe położonym blisko wody. Odchowanie potomstwa trwa około roku i udział w nim biorą oboje rodziców. Koronnik szary został wybrany symbolem Ugandy i znajduje się w centralnym punkcie flagi państwowej oraz na jego herbie. Podczas panowania brytyjskiego był umieszczany na wojskowych odznakach, które nosili żołnierze ugandyjscy.

Występowanie i środowisko życia:
Bocian biały występuje na Półwyspie Iberyjskim i w północnej Afryce, wyspowo we Francji oraz w sposób ciągły w środkowej i wschodniej Europie. W Polsce żyje 25% światowej populacji. Podgatunek azjatycki (C.c.asiatica) występuje w zachodniej części Azji. Trasy migracji rozciągają zasięg tego gatunku na wiele rejonów Afryki i Indii. Bociany białe występują głównie na nizinach i terenach podgórskich, preferują krajobraz rolniczy, najliczniejsze są w pobliżu terenów podmokłych i dolin rzecznych. Bocian biały osiedla się w pobliżu siedzib ludzkich.
Odżywianie:
Bociany białe żywią się wyłącznie pokarmem zwierzęcym. Ich dietę stanowią głównie owady (chrząszcze, koniki polne, świerszcze), dżdżownice, gady, płazy a także małe ssaki, ryby i pisklęta ptaków.
Wygląd:
Długość ciała około 100-115cm. Upierzenie głównie białe z czarnymi lotkami, nogi i dziób pomarańczowe u młodych ptaków i czerwone u osobników dorosłych.
Warto wiedzieć:
Bociany budują jedne z największych gniazd mogących osiągać do 2 m wysokości i 1,5 m średnicy, może ono ważyć nawet do 250 kg. Czasem gniazduje kolonijnie, natomiast rzadko z dala od osad ludzkich. Z zimowiska powracają ptaki w ostatnich dniach marca lub w kwietniu. Tuż po przylocie poprawiają swoje stare gniazda lub przystępują do budowy nowych. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 3-5 lat i wówczas po raz pierwszy przystępują do lęgu. W gnieździe znajduje się najczęściej od 3 do 6 jaj, które są wysiadywane na zmianę przez obydwa ptaki. Bociany spędzają w naszym kraju około 5 miesięcy, po czym już od połowy sierpnia odlatują na zimowiska w Afryce. Jako pierwsze odlatują ptaki które w danym roku nie odbywały lęgu oraz młode.

Występowanie i środowisko życia:
Gatunek ten występuje w południowo-zachodniej części Madagaskaru. Preferuje tereny suche, bezleśne i skaliste. Lemur katta prowadzi naziemny tryb życia na skąpo porosłych, suchych i skalnych terenach. Kryjówkami dla niego są jaskinie i rozpadliny skalne.
Odżywianie:
Lemury katta żywią się głównie owocami (figi, banany) oraz liśćmi, pędami, pąkami i korzeniami roślin. Dietę urozmaicają także owadami, jaszczurkami oraz ptasimi jajami. Pokarm chwytają przednimi kończynami i podają do pyska.
Wygląd:
Długość ciała wynosi 30 -45 cm, przy czym drugie tyle stanowi ogon. Masa ciała w granicach 2 -2,5kg. Głowa tego lemura jest niewielka o wydłużonym pysku, dość długich, zaostrzonych uszach i dużych oczach z żółtoczerwoną tęczówką. Kończyny tylne są dłuższe od przednich. Futro na głowie i grzbiecie ma barwę szarą, na spodzie jest jaśniejsze. Koniec pyska jest ciemny, podobnie jak obwódki wokół oczu. Puszysty ogon zdobią na przemian ułożone czarne i białe pierścienie.
Warto wiedzieć:
Lemury katta stosunkowo dużo czasu spędzają na ziemi, nie oddalając się jednak zbytnio od swoich drzew, gotowe do natychmiastowego powrotu w przypadku najmniejszego zaniepokojenia. Aktywne wyłącznie w ciągu dnia. Po 4,5-miesięcznej ciąży samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode. Żyją do 25 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Występuje wyłącznie w Japonii, ze wszystkich naczelnych jego zasięg jest najbardziej wysunięty na północ. Makaki japońskie najczęściej można je spotkać w lasach liściastych oraz iglastych.
Odżywianie:
Makaki japońskie odżywiają się głównie owocami, zielonymi częściami roślin oraz drobnymi bezkręgowcami. Podczas surowej i śnieżnej zimy nie gardzą również korą drzew. Gdy nie ma odpowiedniej ilości pokarmu makaki japońskie korzystają z nagromadzonych w ciele zapasów tłuszczu.
Wygląd:
Długość ciała makaków sięga do 60cm, ogon ma 15cm długości. Zwierzęta te najczęściej nie przekraczają 10kg masy ciała. Makaki japońskie charakteryzuje długie i gęste (zwłaszcza zimą) futro barwy żółtawobrązowej. Twarz jest koloru jaskrawoczerwonego, rosną na niej tylko pojedyncze włosy. Wokół niej sierść tworzy bokobrody i brodę. Ogon makaka japońskiego jest krótki, pokryty gęstą sierścią tworzącą na końcu coś w rodzaju kitki. Wszystkie kończyny mają po 5 palców (pierwsze przeciwstawne) zakończonych paznokciami.
Warto wiedzieć:
Makaki japońskie żyją w grupach liczących 20 -30 osobników. Grupie dowodzi zazwyczaj dominujący samiec. Łatwo uczą się od siebie nawzajem zachowań przynoszących korzyści, np. mycia zapiaszczonego pożywienia. Zimą zwierzęta te chętnie zażywają rozgrzewających kąpieli w gorących źródłach. Makaki japońskie lubią się bawić. Do ich ulubionych zabaw należy wskakiwanie z brzegu do kąpielisk i lepienie śnieżnych kul (zaczynają od małej kuleczki, a następnie turlają ją po śniegu aż osiągnie rozmiary do 60 cm średnicy), którymi potem rzucają.

Występowanie i środowisko życia:
Nandu szare zamieszkują obszary trawiaste i półpustynne zakrzewienia, występuje od środkowej Argentyny po północną Brazylię.
Odżywianie:
Nandu są wszystkożerne. Większą część pożywienia stanowią rośliny włącznie z liśćmi, nasionami, korzeniami i owocami. Pokarm jest uzupełniany owadami (szczególnie prostoskrzydłe), a także jaszczurkami, żabami, małymi ptakami i wężami.
Wygląd:
Długość ciała 127-140 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 150 cm, masa ciała ok. 20-25 kg. Upierzenie szarobrunatne, wierzch głowy, kark i grzbiet czarny, brzuch brudnobiały. Samce są nieco większe od samic. Małe skrzydła pomagają mu podczas nagłej zmiany kierunku biegu.
Warto wiedzieć:
Nandu są towarzyskie i żyją w grupach liczących 10-20 osobników. Potrafią szybko biegać osiągając prędkość nawet 50 km/h a podczas ucieczki bez żadnego problemu mogą sforsować wodę, gdyż są znakomitymi pływakami. W okresie godowym samce wydają huczące odgłosy, którymi wabią samice, po czym odbywają widowiskowe toki. Nandu są poligamiczne i w okresie rozrodu samiec zakłada harem złożony nawet z 12 samic. Wszystkie składają jaja do jednego gniazda, które buduje samiec, wygrzebując w ziemi dołek. Jaja, nawet do 60 szt., wysiaduje samiec, który następnie samodzielnie opiekuje się pisklętami.

Występowanie i środowisko życia:
Kapucynka czubata występuje na znacznych obszarach północno-wschodniej Ameryki Południowej, głównie w Gujanie i Brazylii. Można ją spotkać w lasach różnych typów.
Odżywianie:
Kapucynka ta żeruje w ciągu dnia. Jest wszystkożerna. Jej pokarm stanowią owoce, nasiona, orzechy, pędy zielone, kwiaty, kora i sok drzew, a także owady i pająki.
Wygląd:
Długość ciała tej kapucynki waha się w granicach 33 -56cm, ogon jest podobnej długości, masa ciała wynosi od 1,5 do 4kg. Samice są wyraźnie mniejsze od samców. Kończyny przednie są nieco krótsze od tylnych, ogon słabo chwytny. Twarz jest naga, szara, o nieco wydłużonym pysku i dużych oczach. Uszy nieowłosione. Gęste futro ma kolor szarobrunatny. Na głowie widać czarny czepek tworzący na czole trójkąt skierowany ku dołowi, a nad oczami dwa czuby.
Warto wiedzieć:
Żyje w stadach liczących kilkanaście osobników i dowodzonych przez dominującego samca. Poszczególne stada zajmują niewielkie terytoria. Kapucynka czubata prowadzi nadrzewny tryb życia, schodząc na ziemie dla żerowania na plantacjach lub do wodopoju. Świetnie wspina się po drzewach, rzadziej skacze, na ziemi porusza się zręcznie na czworakach, potrafi pływać. Porozumiewa się różnorodnymi głosami. Przy użyciu dłoni manipuluje przedmiotami, niekiedy posługuje się prostymi narzędziami, np. rozbija kamieniem orzechy. Jest aktywna w dzień. Żyje do 40 lat.

Występowanie i środowisko życia:
Strusie występują w Afryce, można je spotkać na terenach południowej Sahary w Sudanie, Etiopii, Somalii, Kenii, Tanzanii, Maroku oraz w Afryce Południowej. Zamieszkują płaskie, otwarte oraz suche półpustynie i sawanny.
Odżywianie:
Ptaki te są głównie roślinożerne, jednak nie gardzą także pokarmem pochodzenia zwierzęcego.
Wygląd:
Największy i najcięższy ptak żyjący obecnie, dorasta do 274 cm wysokości i 156 kg wagi. Strusie afrykańskie mają długie nogi i silnie umięśnione uda. Głowa i 2/3 długiej szyi są prawie nie opierzone, barwa skóry głowy, szyi i nóg jest różna u poszczególnych podgatunków. Samce na tułowiu mają czarne pióra, natomiast skrzydła są pokryte długimi białymi piórami.
Warto wiedzieć:
Strusie mają doskonały wzrok, widzą dobrze na odległość do 5km. Zwykle w stadach po 5–6 osobników (jeden samiec z haremem), w towarzystwie innych zwierząt. Rzadko stada do 50 sztuk. Są to największe i najszybsze nielotne ptaki lądowe. Na dłuższych dystansach biegają z prędkością 50 km/h, a w sprincie nawet 70 km/h. Mogą żyć do 75 lat. Wbrew popularnemu przekonaniu struś nie chowa głowy w piasek. Stereotyp ten powstał gdyż strusie mają zwyczaj w razie zagrożenia schylać głowę nisko ku ziemi.

Występowanie i środowisko życia:
Skaliste okolice, wzgórza i lasy liściaste i iglaste do wysokość 2000 m n.p.m. Żyje w Afryce Północnej, niewielka kolonia jest sztucznie utrzymywana na Gibraltarze. Jedyna małpa występująca w stanie dzikim w Europie.
Odżywianie:
Dieta magotów jest mocno zróżnicowana. Zwierzęta te jedzą zarówno owoce, zielone części roślin czy korzenie i bulwy jak i pokarm pochodzenia zwierzęcego. W niektórych okolicach jest winny znacznych szkód wyrządzanych na plantacjach.
Wygląd:
Magoty dorastają do 60 cm wysokości a masa ciała osobników dorosłych nie przekracza 13kg. Ciało jest silne i krępe. Futro niezbyt gęste barwy żółto-brunatno-szarej. Spodnia część tułowia i wewnętrzna kończyn wyraźnie jaśniejsza. Pysk lekko wydłużony oraz, podobnie jak i twarz, nagi, wokół niego gęste bokobrody. Kończyny mniej więcej równej długości, ogona zwykle brak.
Warto wiedzieć:
Chętnie przebywa na drzewach, jednak większą część życia spędza na ziemi, poruszając się na czterech kończynach, przy czym opanował również całkiem nieźle umiejętność biegania tylko na tylnych. Jest także dość dobrym pływakiem! Aktywny głównie w ciągu dnia, pod przewodnictwem starych, doświadczonych samców tworzy niezbyt liczne stada (około 20 osobników). Żyją do 20 lat.